Чарговы аброк

Трэці раз за гэты год наша сям’я заплаціла аброк на так званы «суботнік». Ёсць надзея, што ён быў апошні ў гэтым годзе, аднак веры гэтаму мала. Усяго невядома куды мы «добраахвотна» аддалі больш за паўмільёна беларублёў. Калі ўлічыць і прымусова-«добраахвотную» падпіску, то за паўгода дзяржава забрала з нашага сямейнага бюджэту каля мільёна бел.руб.. Гэта кошт пражывання нашай сям’і на працягу тыдня. Цяпер зразумела, чаму я ніяк не рашуся набыць сабе абутак, без якога не магу выконваць прафесійныя абавязкі!

Раней я ўжо выказваўся наконт такіх «суботнікаў». Цікава, калі ж такія адлічэнні стануць фіксавацца?! Нядаўна апублікаваны аналітычны агляд Нацыянальнага банка РБ аб асноўных тэндэнцыях у эканоміцы і грашова-крэдытнай сферы.

Бачна, што графік адлюстроўвае несуцяшальныя тэндэнцыі ў дынаміцы «рэальнай» з/пл. А калі яе сапраўды зрабіць рэальнай, з улікам розных нефіксуемых адлічэнняў, то нагод для суму стане яшчэ больш.

Выхаваныя на маральным кодэксе будаўніка камунізму прадстаўнікі майго пакалення яшчэ складаюць значную частку нашага грамадства. Магчыма, пагэтаму такія «аброкі» яшчэ вельмі распаўсюджаныя — сказваецца штамп: «Перш думай аб Радзіме, а затым аб сабе». Многія з тых, хто падстаўляе сваю шыю пад гэта неўзаконенае ярмо, разумеюць усю заганнасць такіх пабораў. Стрымлівае боязь за магчымыя негатыўныя наступствы адзінкавага супраціўлення ў дачыненні не за сябе, а за сваіх блізкіх.

Калісьці ў дзяцінстве мяне ўразіла выслоўе «Біты нябітага вязе». Аказваецца, яно вельмі трапна адлюстроўвае многія аспекты нашага жыцця. У прыватнасці, чаму адны з апошніх сродкаў папаўняюць дзяржаўную казну, а другім прабачаюцца яўныя парушэнні заканадаўства. Калі б толькі за парушэнні правіл паркоўкі аўтамабіляў, за стварэнне перашкод руху пешаходаў па тратуарах штрафавалі б вінаватых, то, магчыма, не прыйшлося б забіраць ў і без таго збяднелых працаўнікоў такія сумы на міфічныя «суботнікі». Ніжэй прывяду некаторыя фотапрыклады традыцыйнага «тратуарнага хамства» у Глыбокім.

Чаму ўладныя структуры не хочуць папоўніць бюджэт за кошт такіх парушальнікаў — незразумела! А ў выніку па многіх тратуарах горада хадзіць ці рызыкоўна, бо можна выкалаць вочы навісаючым над імі кустоўем, ці ўвогуле немагчыма з-за «аўтосаў» ці пясчаных гор 😦

Кусцікавая эпапея

У гэты дзень я не правёў ніводнага ўрока, бо быў заняты па прычыне «вытворчай неабходнасці» — удзельнічаў у спальванні хмызняку. Яго раней высякалі іншыя брыгады супрацоўнікаў устаноў адукацыі. Нам пашэнціла з надвор’ем — сапраўдны красавік. А вось нашым папярэднікам даводзілася і ў снег, і на холадзе рыхтаваць нам фронт работ — высякаць і складзіраваць кустоўе, такое ненавіснае некаторым кіраўнікам.

Канечне, зараснікі пасярод поля — гэта не па-гаспадарску. Аднак ці так ужо яно таго варта, каб дзесяткі людзей адрываць ад іх працоўных абавязкаў і прымушаць без спецадзення, ды яшчэ са сваім інструментам займацца нязвыклай справай? Ды і ці па-гаспадарску гэта — так дарэмна грэць паветра? Дарэчы, большасць з працаваўшых упэўнена, што хутка хмызнякі адродзяцца зноў..
Ну, а я цяпер ламаю галаву, як ліквідаваць узнікшае адставанне ва ўроках 😦
P.S. І ўсё-такі гэта быў для мяне дзень адпачынку — як на курорце 🙂

Новый вид мзды

Похоже, слово «субботник» давно пора заменить на что-то вроде «день мзды». Уже в который раз за последние три месяца вышестоящее начальство прислало распоряжение о «добровольно-принудительном» взимании взносов: не меньше 5 тысяч. Может, каплеобразное увеличение заработной платы как раз и задумано с таким расчётом, чтобы прибавки хватало на подобные поборы?
Интересно, что сказал бы Ильич, если бы узнал, насколько извращена его в общем-то неплохая идея организации коллективного труда на благо общества? Я бы с удовольствием принял участие в таком неоплачиваемом деле, смысл и польза которого которого мне близки и понятны. Перефразируя классика, можно сказать: «Трудиться рад, платить вот только тошно» 😦